Πέμπτη 4 Νοεμβρίου 2010

Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

Life changing decisions


Βρίσκομαι σε μια κατάσταση πρωτόγνωρη. Είμαι μαζί με τον σύντροφο μου 12 χρόνια. Ζήσαμε μαζί φοιτητική ζωή, είχαμε κοινούς φίλους από το σχολείο, μεγαλώσαμε, βρήκαμε δουλειές, κάναμε παιδί...

Έντονα προγράμματα, πολλές ώρες απουσίας από το σπίτι, ταξίδια μόνοι, να περνούν μέρες, εβδομάδες, μήνες, χρόνια. Τώρα βλέπω πιό καθαρά από ποτέ ότι αλλάξαμε. Ο καθένας ξεχωριστά σε μια δική του προσωπική πορεία δημιούργησε χαρακτήρα, ιδεολογία, άποψη.

Μας χωρίζουν πολλά και σημαντικά. Μας ενώνει ένα κρεβάτι και ένα παιδί.

Πάντα έλεγα ότι είναι καλύτερα να χωρίζεις παρά να μένεις σε μια σχέση που δεν σε γεμίζει. Είναι όμως καλύτερα;

Ο έρωτας έχει χαθεί. Στη θέση του βρίσκεται η αγάπη, η εκτίμηση, η φιλία, η συνήθεια. Δεν θέλω όμως να βλέπω τον σύντροφο μου σαν συγκάτοικο. Είναι φορές που αποφασίζω να χωρίσω, ύστερα σκέφτομαι το γιό μου. Δεν θέλω να είναι παιδί χωρισμένων γονιών μες τούτη τη ρατσιστική σκατοκοινωνία που ζούμε.

Σκέφτομαι και τον σύντροφο μου που ζεί σε ένα παραμύθι. Ενώ νοιώθει την αλλαγή αισθάνομαι πως δεν τη δέχεται. Του αρέσει η ιδέα μας. Του αρέσει η εικόνα μας. Μαζί. Θα τον πληγώσω αφάνταστα αν του πώ ότι ο έρωτας μου για εκείνον έχει σβήσει.

Να παραμείνω έτσι απαθής; Νομίζω δεν θα το αντέξω. Να πληγώσω αυτούς που αγαπώ για να νοιώσω εγώ καλά; Αν χωρίσω αισθάνομαι ότι θα ηρεμήσω, θα βρώ τον εαυτό μου και σίγουρα θα είμαι πιο ευτυχισμένη. Αν μείνω ζωντανή νεκρή σε αυτή τη σχέση θα είναι οι δικοί μου ευτυχισμένοι.

Δίνω τα πάντα για τους άλλους. Για τους φίλους μου, την οικογένεια, τους γύρω μου.
Θέλω και γώ να νοιώσω καλά. Γιατί νοιώθω όμως πως για να ευτυχήσω πρέπει να φερθώ με τρόπο εγωιστικό; Έτσι αισθάνομαι. Ότι αν αποφασίσω να χωρίσω για να είμαι εγώ καλά άσχετα εάν οι άλλοι θα είναι χάλια, θα πάρω την πιο εγωιστική απόφαση της ζωής μου.

Απεχθάνομαι τους εγωιστές...